Er gebeurt veel om ons heen, dagelijks worden wij opgeschrikt door het overlijden van mensen. Dat kan in onze eigen kleine wereld zijn, in de familie of vriendenkring, door ziek en zeer en lief en leed. Maar helaas worden wij ook opgeschrikt door de hoeveelheid mensen die zomaar om het leven wordt gebracht. De dood, we hebben er allemaal mee te maken.
De dood van een geliefd mens doet ons pijn, maakt ons verdrietig. Je voelt je lamgeslagen en soms worden wij geconfronteerd met tegenstrijdige gevoelens in onszelf omdat het leven ook weer verder gaat.
Inderdaad het leven gaat verder, maar voor jou, die een geliefd mens moet verliezen, gaat het leven op een andere manier verder.
Soms hebben wij daar geen woorden voor, soms komt de klap pas veel later aan. Iedereen gaat er op zijn of haar manier mee om. Feit is wel dat de overledene er lichamelijk niet meer is.
Vanuit ons geloof en ook vanuit de Bijbel mogen wij woorden horen en lezen over troost.
Zelf haal ik vaak troost uit de oude woorden van de apostel Paulus geschreven in het tweede boek aan de Korintiërs hfd 1 vers 2, : ‘Hij troost ons in al onze tegenspoed, zodat wij in staat zijn anderen te troosten in al hun noden, dankzij de troost die wij van God ontvangen.‘
Troost geven is een mooi liefdevol gebaar om iemand nabij te zijn, iemand te ondersteunen. Iemand staat er niet alleen voor. De eerste week van november staat altijd in het teken van mensen die ons zijn ontvallen. Ook al zijn zij niet meer lichamelijk onder ons, we zullen onze dierbare doden niet vergeten. Hun levensverhalen blijven in onze herinnering. Zo blijven zij voortleven in ons bestaan. Ook dat geeft ons troost, immers ieder mensen leven geleefd, is niet zomaar geleefd, ieder mens is van waarde ook door de dood heen. Zoals wij het leven van God hebben ontvangen, zo mogen zeggen dat het leven ook weer terugkeert naar die Liefdevolle God.
God heeft het eerste en laatste woord, Zijn woord is van het zijnde oorsprong en doel en zin.
Vrede en alle goeds
Pastoor deken Eugène Jongerden