zondag 9 februari 2025
Gezinsviering
Lucas 5,1-11
Liesbeth van ‘t Hoff
Jezus die vissers vraagt hem te volgen en voortaan geen vissen meer te vangen maar mensen.
Wat zou hiermee bedoeld worden? Een negatieve gedachte zou kunnen zijn ‘zieltjes winnen’ met de belofte dat je in de hemel komt als je maar op de juiste manier gelooft.
Maar het is verre van dat!
Jezus heeft een boodschap te vertellen. Een boodschap waarin hij ons iets wil leren. In het verhaal van de vissers gaat het om aan vijftal zaken.
De eerste is dat Jezus wil vertellen dat het belangrijk is om samen met andere mensen een gemeenschap te bouwen. Een gemeenschap die gebaseerd is op elkaar liefhebben, op rechtvaardigheid en vertrouwen.
Het tweede is dat Jezus hiervoor arme eenvoudige vissers uitkiest. Dat doet hij om aan te geven dat hij niet voor rijke en machtige mensen kiest, maar voor gewone mensen. Hiermee benadrukt Jezus dat alle mensen gelijk zijn. Of je nu arm of rijk, machtig of eenvoudig bent, gezond of ziek. Jezus laat ermee zien dat hij voor gelijkheid kiest.
Het derde punt is dat Jezus door voor vissers te kiezen, laat zien dat het bouwen van een gemeenschap geen exclusieve taak is voor religieuze elites, maar dat iedereen met geloof en vertrouwen een impact kan hebben.
Het vierde punt heeft te maken met de overvloedige visvangst. Simon liet Jezus weten dat ze al gevist hadden maar dat ze niets gevangen hadden. De overvloedige visvangst van Jezus symboliseert dat het hebben van vertrouwen in Jezus tot overvloed leidt. Niet alleen materieel (veel vissen), maar vooral ook spiritueel.
Tot slot vertelt het verhaal ons dat Jezus de leerlingen oproept hem te volgen en een nieuw leven te beginnen. Een leven dat groter is dan henzelf.
Dit is veel om over na te denken. Grotendeels komt het er op neer dat Jezus ons zegt dat alle mensen gelijk zijn. Dat we bij elkaar horen. Hiermee geeft hij ons houvast om elkaar niet in de steek te laten. Als we allemaal gelijk zijn, is het dan ook niet zo, dat als je voor een ander zorgt, je ook voor jezelf zorgt?
Veel mensen zijn op zoek naar geborgenheid. Veel mensen voelen zich eenzaam en vergeten.
Leiders in allerlei landen spelen daarop in door mensen van alles te beloven. Als je op mij stemt zul je meer geld hebben, als je op mij stemt zul je meer macht krijgen. Ze houden ons een imaginaire wereld voor en helaas zijn mensen daar gevoelig voor. Dat was in de tijd van Jezus en nu waarschijnlijk precies hetzelfde.
Jezus wilde de mensen toen daarvoor waarschuwen. Hij bood hen een alternatief aan. Laat je oude leven achter je en volg mij. Ik breng je naar het koninkrijk van God, was wat hij de mensen zei. Doordat zijn verhaal opgeschreven is, kunnen wij nu nog steeds leren van wat Jezus ruim 2000 jaar geleden vertelde en deed.
Wat zou er bedoeld worden met ‘het koninkrijk van God’? Je zou het kunnen begrijpen als een belofte voor na je dood. Als je maar precies doet wat je gezegd wordt en je precies bepaalde regels naleeft, dan kom je in het koninkrijk van God.
Je zou het echter ook anders kunnen interpreteren. En u raad het al, ik voel meer voor dit andere. Zoals ik het zie, zijn we al in het koninkrijk van God. Is de wereld namelijk geen wonder? De lucht, de zon, de bomen en planten en bloemen, de dieren, het water, bossen en bergen en ga zo maar door. We laten ons echter veel te veel afleiden door geld, macht, bezit. Jezus zegt zijn leerlingen dat ze hun leven om moeten gooien, dat ze vertrouwen moeten hebben. Zouden we dat kunnen? En wat moeten we daar dan voor doen?
Ik denk dat we kunnen beginnen met te leren ontdekken wie we zelf zijn. Wie en wat ben je nu echt? Kunnen we eens echt de tijd nemen voor onszelf en onszelf accepteren zoals we zijn. Met onze sterke en onze zwakke kanten? Hoe kunnen we er voor anderen zijn als we onszelf niet eens kennen?
Kunnen we zien dat we een onderdeel van de natuur zijn? Mensen willen graag alles beheersen en alles maakbaar maken. Maar kunnen we ook accepteren dat we in de natuur eigenlijk maar een klein stukje zijn? Ik denk dat Jezus dat bedoelt als hij praat over een leven dat groter is dan onszelf. Er is zoveel om ons heen waar we geen weet van hebben. Maar daar hoeven we niet bang voor te zijn. We mogen vertrouwen hebben en juist het accepteren van het ‘niet weten’ maakt ons los van krampachtig vast willen houden.
Wat mij erg aanspreekt is dat Jezus zegt dat we met elkaar een gemeenschap kunnen bouwen. Een gemeenschap waar iedereen welkom is en die gebouwd is op saamhorigheid, vertrouwen en rechtvaardigheid. Ik denk en hoop dat dat is wat wij hier nu samen doen.
Naast mijn werk als psycholoog, doe ik vrijwilligerswerk voor vluchtelingen. Eens per week geef ik Nederlandse les in een noodopvang voor vluchtelingen. En daarnaast heb ik eens per week een groep vluchtelingen die al status hebben om hen te helpen Nederlands te durven praten. In de media gaan er veel verhalen over deze mensen. Ik kan u echter zeggen dat het samen zijn met hen niet anders is dan dat wij nu bij elkaar zijn. Sterker nog, ik zie het als een verrijking van mijn leven dat ik deze mensen heb leren kennen. Ik leer van hun doorzettingsvermogen, hun geduld in het alsmaar moeten wachten, hun gastvrijheid en van hun vertrouwen een nieuw leven te kunnen beginnen ook al zijn ze weg van hun familie, hun huis en alles dat ze kennen. Deze mensen hebben los moeten laten en dan niet uit eigen vrije keuze, waar Jezus de mensen in zijn tijd toe opriep, maar omdat ze niet meer konden leven waar ze woonden, door oorlog, geweld, onmenselijkheid.
Ik maak deze wending in mijn verhaal, niet om mezelf op de borst te kloppen, maar omdat ik denk we net zoals Jezus zei, als mensen bij elkaar horen.
Hier in de kerk mogen we samen zijn, mogen we tot rust komen en stil staan bij wie we zijn en wie we willen zijn. We mogen samen brood en wijn delen, luisteren naar een verhaal en samen zingen.
Maar straks, als we weer naar buiten gaan, kunnen we wat we hier leren in de praktijk brengen. We kunnen doen zoals Jezus ons wilde leren. We kunnen mensen samen brengen, we kunnen een gemeenschap bouwen, we kunnen vertrouwen geven en samen op weg gaan. Dan zijn we zelf ook vissers en helpen we mee aan een wereld waar iedereen welkom is.
Ik wil graag eindigen met een gedicht van Kris Gelaude:
Durven beginnen,
waar anderen ophielden.
Willen geloven,
dat het goede zijn weg vindt.
Kunnen ontdekken,
wat in jezelf verborgen ligt.
Leren omgaan,
met tegenstellingen.
Laten gebeuren,
wat je niet in de hand hebt.
Durven hopen ,
dat hoop niet misleidt.
Kunnen loslaten,
om het nieuwe te verwachten.
Liesbeth van ‘t Hoff